Deze website gebruikt cookies. Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies.
Ja, de leerlingen!
Met enige trots kan ik zeggen dat ik zonder al te veel kleerscheuren al 31 jaar in het basisonderwijs werk.
‘Time flies when you’re having fun.’
Nu ben ik op een leeftijd gekomen dat je blijkbaar geregeld achteromkijkt. Als ik naar die 31 jaar terugkijk, wat is me dan bijgebleven? Van de drie scholen, de collega’s, de ouders, de leerlingen?
Ja, de leerlingen.
Een van de meest belangrijke reden waarom ik nog steeds met plezier in het onderwijs werk. In al die jaren heb ik, zeer ruw geschat, aan 750 kinderen les mogen geven. Ik heb met ze gelachen, meegeleefd, op ze gemopperd, maar ze vooral een stukje verder op weg geholpen naar welke toekomst dan ook.
Welke kinderen zijn me het meest bijgebleven? Toch degene in de extremere situaties. Bijvoorbeeld het 7-jarige jongetje dat na de zomervakantie maar niet terug op school kwam. Bleek dat hij op zijn broertje van 5 en zusje van 1 jaar moest passen, terwijl zijn moeder aan het tippelen was bij het station.
Of het meisje waarvan de ouders ‘vergeten’ waren wie haar van school kwam halen. Uiteindelijk heb ik haar mee naar mijn huis genomen, waar ze met mijn dochter ging spelen. Toen ik haar ouders eindelijk te pakken kreeg, wilde ze niet naar huis. Of de jongen die zulke ernstige gedragsproblemen had, dat ik me heel erg opgelucht voelde toen hij halverwege het jaar naar een speciale school ging.
Dus de meeste leerlingen herinner ik me eigenlijk niet heel goed meer, maar ik heb in ieder geval een schooljaar lang veel van ze gehouden en mijn best voor ze gedaan. Ze hebben mij ook laten lachen, met me meegeleefd en vast veel op en over me gemopperd. En ze hebben me geholpen om me te ontwikkelen tot een steeds betere juf.
Ik heb van deze (gewone) kinderen geleerd dat ik niet per se de liefste juf hoeft te zijn, als ze zich maar veilig voelen. Dat straffen nauwelijks helpt en dat duidelijk zijn en doen wat je belooft veel beter werkt. Dat geduld een heel schone zaak is. Dat je met humor verder komt en dat het ok is om tijdens een rekenles een onverwacht goed gesprek over het nut van een mobiele telefoon te hebben.
'
Dit schooljaar ben ik voor de 32e keer met een nieuwe groep gestart. Binnen een week ken ik hun namen en weet ik ze te plaatsen. Daar hoef ik geen moeite meer voor te doen. Bijvoorbeeld dat meisje dat na een dag alvast zegt hoe geweldig ik ben, want je weet maar nooit. De stille jongen die me het hele schooljaar licht argwanend zal aankijken, maar aan het eind zal zeggen dat hij het een fijn jaar vond. Of die leerling die, ondanks mijn inspanningen, afstandelijk blijft. De stoere leerling met het kleine hartje, de druktemaker, de kletskous, de helper, de onzekere, de fanatieke voetballer, het paardenmeisje, enzovoort. Ze zijn er allemaal weer. Heerlijk.
De eerste weken zijn voorbijgevlogen.
‘Time flies when you’re having fun!’
Anne Toussaint
Hildegaertschool